Nieznane tajemnice prehistorycznego plesiozaura
Niesamowity skamieniały plesiozaur z zachowaną skórą i łuskami
Badacze sugerują, że łuski na płetwach mogły pełnić funkcję stabilizującą, umożliwiając lepszą kontrolę ruchów w wodzie. Możliwe również, że pomagały w poruszaniu się po dnie morskim podczas poszukiwania pożywienia. Natomiast gładka skóra na reszcie ciała mogła redukować opór w wodzie, zwiększając efektywność pływania.
Badany okaz, znany jako MH7, to 4,5-metrowej długości plesiozaur, którego skamieniałość datuje się na 183 miliony lat. Została ona wydobyta w 1940 roku z kamieniołomu w Holzmaden, Niemcy, ale w obawie przed zniszczeniem w czasie II wojny światowej, ukryto ją w ogrodzie muzealnym. Dopiero po kilkudziesięciu latach, w 2020 roku, szczątki ponownie wydobyto, oczyszczono i przygotowano do badań.
Rewolucyjna metoda badawcza
Zespół naukowców pod przewodnictwem Miguela Marxa z Uniwersytetu w Lund zastosował innowacyjną metodę badawczą, polegającą na pobraniu cienkich fragmentów skamieliny i poddaniu ich specjalistycznym procesom chemicznym. Dzięki temu usunięto minerały i odsłonięto oryginalne struktury organiczne, umożliwiając szczegółową analizę tkanek miękkich.
Jednym z najbardziej zaskakujących odkryć była obecność zarówno łuskowatej, jak i gładkiej skóry. Zdaniem Marxa, plesiozaur mógł być „chimerycznym” połączeniem współczesnych żółwi morskich – jego skóra przypominała zarówno łuskowatego żółwia zielonego, jak i gładką skórę żółwia skórzastego. Naukowcy spodziewali się raczej, że będzie przypominał ichtiozaury, które były pozbawione łusek.
Nowe spojrzenie na wygląd i adaptację
„Wygląd długoszyich plesiozaurów od lat pozostawał zagadką. Dzięki temu odkryciu mamy jednak jaśniejszy obraz ich prawdziwego wyglądu” – podsumowuje Marx.
Naukowcy po raz pierwszy przeprowadzili dokładną analizę tkanek miękkich plesiozaura, ujawniając, że te prehistoryczne morskie gady, żyjące w erze dinozaurów, miały łuski przypominające te, jakie występują u współczesnych żółwi morskich. To odkrycie dostarcza nowych informacji na temat ich wyglądu i sposobu poruszania się w wodzie.
Do tej pory znanych było co najmniej osiem innych skamielin plesiozaurów, zawierających zachowane tkanki miękkie. Jednak ze względu na ich wartość muzealną, nie można było wykorzystać destrukcyjnych metod badawczych. Dlatego analiza okazu MH7 to przełomowe osiągnięcie.
